Μόνο με γενική πολιτική απεργία διαρκείας μπορούμε να ξεμπερδέψουμε…

Από έναν κα­θη­γη­τή της Βοιω­τί­ας πήρα το πα­ρα­κά­τω μή­νυ­μα:

Την Πέμ­πτη που μας πέ­ρα­σε εί­χα­με συ­νέ­λευ­ση η το­πι­κή ΕΛΜΕ Βοιω­τί­ας για τις μελ­λο­ντι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Υπήρ­χε μια πρό­τα­ση της ΟΛΜΕ για επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες πεν­θή­με­ρες απερ­γί­ες και μια πρό­τα­ση του ΚΚΕ για 48ωρη απερ­γία και μετά βλέ­που­με. Κά­ποια στιγ­μή ση­κώ­θη­κα στο βήμα και είπα τα εξής λόγια. Στα με­τα­φέ­ρω αυ­το­λε­ξεί:
«Είναι ου­το­πι­κό να νο­μί­ζου­με ότι ο δικός μας κλά­δος θα σωθεί ενώ οι άλλοι θα κα­τα­στρα­φού­νε. Στην κα­τά­στα­ση στην οποία βρι­σκό­μα­στε ή σω­ζό­μα­στε όλοι, ή δεν σώ­ζε­ται κα­νέ­νας. Οι κλα­δι­κές απερ­γί­ες με αι­τή­μα­τα μόνο του κλά­δου έχουν τε­λειώ­σει και δεν έχουν κα­νέ­να απο­τέ­λε­σμα. Σας καλώ λοι­πόν να ψη­φί­σε­τε την δική μου πρό­τα­ση για ΓΕ­ΝΙ­ΚΗ απερ­γία ΟΛΩΝ των κλά­δων με αι­τή­μα­τα την έξοδο από την Ε.Ε. και το Ευρώ και την μο­νο­με­ρή δια­γρα­φή του χρέ­ους.»
Από την στιγ­μή που κα­τέ­βη­κα από το βήμα πέ­σα­νε όλοι πάνω μου συν­δι­κα­λι­στές και μη ώστε να με πεί­σουν να ψη­φι­στεί η δική μου πρό­τα­ση ξε­χω­ρι­στά από τις άλλες. Στην αρχή μου λέ­γα­νε κάτι μπα­ρού­φες ότι εγώ θέτω το πο­λι­τι­κό πλαί­σιο της απερ­γί­ας και όχι τους τρό­πους δρά­σης. Μετά  μου έλε­γαν ότι δια­σπώ το κί­νη­μα. Εγώ επέ­με­να να ψη­φι­στεί η πρό­τα­ση μου σαν τρίτη πρό­τα­ση. Με εκνευ­ρί­σα­νε τόσο πολύ που στο τέλος άρ­χι­σα να φω­νά­ζω και να τους λέω ότι δεν θα με ανα­γκά­σουν να ψη­φί­σω μια πεν­θή­με­ρη απερ­γία με αδιευ­κρί­νι­στους στό­χους η οποία εξυ­πη­ρε­τεί μόνο το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για ψη­φο­θη­ρι­κούς λό­γους. Στο τέλος ΦΥ­ΣΙ­ΚΑ πέ­ρα­σε το δικό μου διότι είμαι ΤΕ­ΡΑ­ΣΤΙΟΣ ΣΠΑ­ΣΑΡ­ΧΙ­ΔΑΣ αν θέλω. Η πρό­τα­ση της ΟΛΜΕ (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) πήρε 55 ψή­φους. Η πρό­τα­ση του ΠΑΜΕ πήρε 40 ψή­φους και η δική μου 5 ψή­φους. Τα συ­μπε­ρά­σμα­τα δικά σου και με αφορ­μή το ση­με­ρι­νό σου άρθρο.

Νο­μί­ζω ότι σχό­λιο του φίλου κα­θη­γη­τή δεν δεν ξαφ­νιά­ζει κα­νέ­ναν σχε­τι­κά με το πώς δρουν οι κομ­μα­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί και ποιες είναι οι επι­διώ­ξεις τους. Ας θυ­μη­θού­με τι έκα­ναν στη σύ­νο­δο των προ­έ­δρων των ΕΛΜΕ εκεί­να τα κομ­μα­τό­σκυ­λα που αντι­προ­σώ­πευαν συ­νε­λεύ­σεις εκ­παι­δευ­τι­κών που είχαν ψη­φί­σει υπέρ τη απερ­γί­ας ακόμη και μέσα στις εξε­τά­σεις. Πήγαν και στη σύ­νο­δο ακο­λού­θη­σαν όχι τι είχε η ψη­φί­σει η συ­νέ­λευ­ση της ΕΛΜΕ, αλλά την κομ­μα­τι­κή τους γραμ­μή. Κι ενώ τα κομ­μα­τό­σκυ­λα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εκεί­νη την πε­ρί­ο­δο είχαν βγει στα κά­γκε­λα και κα­λού­σαν σε απερ­γία, όταν ήρθε η κρί­σι­μη στιγ­μή οι πε­ρισ­σό­τε­ροι πει­θάρ­χη­σαν στην εντο­λή της κομ­μα­τι­κής ηγε­σί­ας τους. Στα πα­λαιό­τε­ρα των υπο­δη­μά­των τους το τι λένε και τι θέ­λουν οι εκ­παι­δευ­τι­κοί και γε­νι­κά οι ερ­γα­ζό­με­νοι. Τώρα θα τους μά­θου­με;

Ο λόγος είναι απλός οι συν­δι­κα­λι­στές, ει­δι­κά οι πρό­ε­δροι, σύμ­βου­λοι, πα­ρα­σύμ­βου­λοι και γε­νι­κά οι εκλεγ­μέ­νοι σε δευ­τε­ρο­βάθ­μια και τρι­το­βάθ­μια, έχουν ει­δι­κό κα­θε­στώς που τους δια­χω­ρί­ζει από τους υπό­λοι­πους ερ­γα­ζό­με­νους. Ει­δι­κά στον ευ­ρύ­τε­ρο δη­μό­σιο τομέα, τις πρώην ΔΕΚΟ και τις τρά­πε­ζες. Έχουν το δι­καί­ω­μα συν­δι­κα­λι­στι­κών αδειών, ει­δι­κών αμοι­βών όταν συμ­με­τέ­χουν σε διοι­κη­τι­κά συμ­βού­λια ορ­γα­νι­σμών, επι­τρο­πές κοι­νω­νι­κών εταί­ρων, κοκ και το κυ­ριό­τε­ρο δεν έχουν ανά­γκη να πάνε στη δου­λειά – όπως όλοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι – αν εκλε­γούν σε δευ­τε­ρο­βάθ­μιο συν­δι­κα­λι­στι­κό όρ­γα­νο. Ελά­χι­στοι είναι εκεί­νοι που τι­μούν το ρόλο τους και δου­λεύ­ουν κα­νο­νι­κά όπως και όλοι οι άλλοι ερ­γα­ζό­με­νοι. Όλοι οι άλλοι βρί­σκουν την ευ­και­ρία για κο­πά­να.

Υπάρ­χουν συν­δι­κα­λι­στές στην ΟΛΜΕ και όχι μόνο που έχουν να πα­τή­σουν σε αί­θου­σα δι­δα­σκα­λί­ας για πολλά χρό­νια. Ο με­γα­λύ­τε­ρος εφιάλ­της αυτού του συν­δι­κα­λι­στή, η του­λά­χι­στον της με­γά­λης πλειο­ψη­φία τους ανε­ξαρ­τή­τως πα­ρά­τα­ξης ή ιδε­ο­λο­γί­ας, είναι μη τυχόν και ανα­γκα­στεί να ξα­να­δου­λέ­ψει. Προ­κει­μέ­νου να μην γίνει κάτι τέ­τοιο είναι ανοι­χτός σε εξαρ­τή­σεις από τους κομ­μα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς που του εξα­σφα­λί­ζουν τη θε­σού­λα. Και προ­κει­μέ­νου να μην απει­λη­θεί η θέση του ποτέ, ορ­γα­νώ­νει ένα ολό­κλη­ρο δί­κτυο πε­λα­τεια­κών σχέ­σε­ων και εξαρ­τή­σε­ων. Τά­ζουν, βο­λεύ­ουν, εκ­προ­σω­πούν αυ­τούς μόνο που θε­ω­ρούν δι­κούς τους, ή όσους θέ­λουν να τους κά­νουν δι­κούς τους.

Όλες οι κομ­μα­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις δου­λεύ­ουν ακρι­βώς με τον ίδιο τρόπο. Στις προ­φά­σεις δια­φέ­ρουν και στην ιδε­ο­λο­γι­κή επι­κά­λυ­ψη. Κι όπως είναι φυ­σι­κό οι πα­ρα­τά­ξεις που λει­τουρ­γούν ως βρα­χί­ο­νες των κομ­μά­των νομής της εξου­σί­ας, έχουν πάντα το πάνω χέρι, μιας και η πε­λα­τεια­κή σχέση και εξάρ­τη­ση είναι πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή. Με τον τρόπο αυτό διε­φθά­ρη­σαν όχι μόνο τα συν­δι­κά­τα, αλλά και ολό­κλη­ροι κλά­δοι των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Ο εκ­παι­δευ­τι­κός π.χ. κατά κα­νό­να μα­θαί­νει από τον συν­δι­κα­λι­στή του να μην του καί­γε­ται καρφί για το σύ­στη­μα παι­δεί­ας στο οποίο δου­λεύ­ει, αλλά να νοιά­ζε­ται μόνο ή κυ­ρί­ως για τα ερ­γα­σια­κά του. Κι έτσι έρ­χε­ται εξ αντι­κει­μέ­νου αντι­μέ­τω­πος με τους γο­νείς και τους μα­θη­τές.

Αυτό δεν ση­μαί­νει ότι δεν υπάρ­χουν εξαι­ρέ­σεις, αλλά πρό­κει­ται για εξαι­ρέ­σεις που επι­βε­βαιώ­νουν τον κα­νό­να. Συχνά ο εκ­παι­δευ­τι­κός που νοιά­ζε­ται για το έργο που προ­σφέ­ρει ο ίδιος στο σχο­λείο, βρί­σκε­ται απο­μο­νω­μέ­νος. Το ίδιο και ο συν­δι­κα­λι­στής που τιμά τον ρόλο του. Δεν έχει να τα βάλει μόνο με το Υπουρ­γείο που σκό­πι­μα προ­ω­θεί ένα σύ­στη­μα παι­δεί­ας που πα­ρά­γει αμόρ­φω­τους και απαί­δευ­τους μα­θη­τές, εύ­κο­λα θύ­μα­τα της ελεύ­θε­ρης αγο­ράς και της ασυ­δο­σί­ας του ερ­γο­δό­τη και της εξου­σί­ας. Έχει να τα βάλει με την αδια­φο­ρία, ή και την κα­χυ­πο­ψία των συ­να­δέλ­φων του, αλλά και με την ανοι­χτή εχθρό­τη­τα των συν­δι­κα­λι­στών που τον βλέ­πουν σαν κά­ποιον που πάει να τους χα­λά­σει την πιά­τσα.

Στη ση­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο ο πυ­ρε­τός στην εκ­παί­δευ­ση, αλλά και αλλού είναι μια θαυ­μά­σια ευ­και­ρία για τους «επα­να­στά­τες» της Κου­μουν­δού­ρου να επα­να­λά­βουν τα συ­νη­θι­σμέ­να. Απερ­γί­ες χωρίς αντί­κρι­σμα με στενά κλα­δι­κά αι­τή­μα­τα που είναι σί­γου­ρο από τώρα ότι θα απο­τύ­χουν πα­τα­γω­δώς. Κι όταν απο­τύ­χουν, όταν εκ­φυ­λι­στούν και βρουν άδοξο τέλος, ξέ­ρε­τε τι θα πουν; Μα δεν βλέ­πε­τε οι ερ­γα­ζό­με­νοι και η κοι­νω­νία δεν είναι ώριμη για με­γά­λους αγώ­νες ανα­τρο­πής. Τι μένει; Σκάσε και κο­λύ­μπα. Ή μάλ­λον σκάσε και ψή­φι­ζε.

Το ΚΚΕ έχει κάνει την δική του ανα­τρο­πή και δεν το εν­δια­φέ­ρει η ανα­τρο­πή του κα­θε­στώ­τος. Πα­ντού σε όλους τους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους εμ­φα­νί­ζε­ται ως η πλέον συ­ντη­ρη­τι­κή δύ­να­μη. Δύ­να­μη ανα­στο­λής ή κα­τα­στο­λής αγώ­νων. Εδώ έφτα­σε στο ση­μείο με την ΕΡΤ να δώσει εντο­λή στα μέλη του όχι μόνο να προ­πα­γαν­δί­ζουν ενά­ντια στη λει­τουρ­γι­κή κα­τά­λη­ψη, αλλά και υπέρ τη υπο­γρα­φής της δί­μη­νης σύμ­βα­σης για το νέο με­τα­βα­τι­κό σχήμα του Καψή. Έφτα­σε στο ση­μείο με δικά του κομ­μα­τι­κά μέλη να στη­ρί­ξει τη «Δη­μό­σια Τη­λε­ό­ρα­ση» ώστε να εκ­πέμ­ψει ακόμη και δελ­τίο για να κα­το­χυ­ρω­θεί ως τέ­τοια ένα­ντι της υπό κα­τά­λη­ψη ΕΡΤ.

Σ” όλους τους χώ­ρους κάνει τα αδύ­να­τα δυ­να­τά να πε­ριο­ρι­στούν τα αι­τή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε στενά συ­ντε­χνια­κά, συχνά τόσο συ­ντε­χνια­κά που βγά­ζουν μάτι. Ενώ οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις που προ­τεί­νει είναι απλά για εκτό­νω­ση. Η δι­καιο­λο­γία; Δεν μπο­ρεί να γίνει οτι­δή­πο­τε άλλο και κάθε μορφή αγώνα που οδη­γεί σε ευ­θεία αντι­πα­ρά­θε­ση και ανα­μέ­τρη­ση είναι ατε­λέ­σφο­ρη σή­με­ρα. Το ΚΚΕ έχει με­τε­ξε­λι­χθεί στο κόμμα που σπέρ­νει την ήττα και την πα­ρά­δο­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Αρκεί το ίδιο να εξα­σφα­λί­ζει κυ­βερ­νη­τι­κές πλά­τες για να ει­σπράτ­τει εκα­τομ­μύ­ρια από αδιευ­κρί­νι­στες και ύπο­πτες υπε­ρά­κτιες εται­ρεί­ες του εξω­τε­ρι­κού που­λώ­ντας δη­μό­σια συ­χνό­τη­τα που του πα­ρα­χω­ρή­θη­κε δω­ρε­άν, όπως και ει­δι­κή με­τα­χεί­ρι­ση για τα μέλη και τους φί­λους του κομ­μα­τι­κού μη­χα­νι­σμού. Έτσι δρα ένα σύγ­χρο­νο τα­ξι­κό επα­να­στα­τι­κό κόμμα. Με τις πλά­τες και προς το συμ­φέ­ρον του πιο άθλιου κα­θε­στώ­τος αποι­κιο­κρα­τί­ας που έχει υπάρ­ξει στην Ευ­ρω­παϊ­κή ήπει­ρο.

Όλα αυτά όμως δεν ση­μαί­νουν ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι, ακόμη και οι εκ­παι­δευ­τι­κοί είναι χά­πα­τα και απλά εξαρ­τή­μα­τα των μη­χα­νι­σμών. Μπο­ρεί η συ­γκε­κρι­μέ­νη ΕΛΜΕ να πο­δη­γε­τή­θη­κε από τα κομ­μα­τό­σκυ­λα, αλλά η πε­ρί­ο­δος ευ­νο­εί τις βα­θιές ανα­κα­τα­τά­ξεις. Γνω­ρί­ζω πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις Λυ­κεί­ων όπου τα πράγ­μα­τα κι­νού­νται σε τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή τρο­χιά. Σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις οι συν­δι­κα­λι­στι­κοί και κομ­μα­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί ξε­πε­ρά­στη­καν, ή και δια­σπά­στη­καν από την στάση της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας των εκ­παι­δευ­τι­κών. Το μόνο που χρειά­στη­κε ήταν ένας μόνο να έχει το τσα­γα­νό και να πα­λέ­ψει για κάτι δια­φο­ρε­τι­κό, όπως έκανε ο φίλος κα­θη­γη­τής.

Η πε­ρί­ο­δος προ­σφέ­ρε­ται ιδιαί­τε­ρα για να ξε­μπερ­δέ­ψου­με με όλους τους μια και καλή. Και η αρχή πρέ­πει να γίνει, οφεί­λει να γίνει με τις πο­λι­τι­κές και συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες, που οδη­γούν εκ­παι­δευ­τι­κούς και ερ­γα­ζό­με­νους σε μια προ­με­λε­τη­μέ­νη πα­νω­λε­θρία. Ο αγώ­νας τώρα ξε­κι­νά και σι­γά-σι­γά το κλίμα αλ­λά­ζει. Ένας νέος άνε­μος αρ­χί­ζει να φυσά στην κοι­νω­νία. Αρκεί να κα­τα­λά­βου­με ότι μπρο­στά σ” αυτή την λαί­λα­πα δεν υπάρ­χουν εκ­παι­δευ­τι­κοί, ερ­γά­τες, νο­ση­λευ­τές, για­τροί, τρα­πε­ζι­κοί, δη­μό­σιοι υπάλ­λη­λοι, κοκ. Υπάρ­χει μόνο ερ­γα­ζό­με­νος λαός, ένας λαός που οφεί­λει να δώσει τη μάχη από κοι­νού με κοινά πο­λι­τι­κά αι­τή­μα­τα με πρώτο και άμεσο στόχο την ανα­τρο­πή του κα­θε­στώ­τος.

Δεν πρέ­πει με κα­νέ­να τρόπο να υπάρ­ξουν απερ­γοί και οι άλλοι που τρέ­χουν ασθμαί­νο­ντας να συ­μπα­ρα­στα­θούν. Δεν υπάρ­χουν αγω­νι­ζό­με­νοι και αλ­λη­λέγ­γυοι. Όποιος δια­χω­ρί­ζει έτσι τους ερ­γα­ζό­με­νους και την κοι­νω­νία πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί ως εχθρός που – ανε­ξαρ­τή­τως προ­θέ­σε­ων και προ­φά­σε­ων – με­θο­δεύ­ει τον εκ­φυ­λι­σμό του αγώνα και την ήττα. Πρέ­πει επι­τέ­λους να σπά­σου­με τις συ­νη­θι­σμέ­νες εντε­λώς ατε­λέ­σφο­ρες συν­δι­κα­λι­στι­κές πρα­κτι­κές του πα­ρελ­θό­ντος. Να σκε­φτού­με με νέους όρους. Να τε­λειώ­σου­με με τις πα­ρε­λά­σεις για εκτό­νω­ση στο Σύ­νταγ­μα. Πρέ­πει οι χώροι δου­λειάς, τα σχο­λεία, τα νο­σο­κο­μεία, οι επι­χει­ρή­σεις, οι υπη­ρε­σί­ες, κοκ., να με­τα­τρα­πούν σε κέ­ντρα συ­σπεί­ρω­σης και κοι­νού αγώνα όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της κοι­νω­νί­ας.

Αφή­στε τις ηγε­σί­ες και τους διά­φο­ρους πε­ρί­ερ­γους να κα­λούν για συλ­λα­λη­τή­ρια ή δια­μαρ­τυ­ρία στο Σύ­νταγ­μα. Δεν έχει κα­νέ­να, μα κα­νέ­να νόημα. Εκτός βέ­βαια από τις ιδιω­τι­κές ατζέ­ντες των φο­ρέ­ων που θέ­λουν μια ακόμη ανα­μέ­τρη­ση με φω­τιές, πέ­τρες και χη­μι­κά στο Σύ­νταγ­μα για δική τους αυ­τοϊ­κα­νο­ποί­η­ση. Αφού πρώτα τα κομ­μα­τι­κά και συν­δι­κα­λι­στι­κά μπλοκ κά­νουν τη γνω­στή πα­ρέ­λα­σή τους.

Μόνο στη γει­το­νιά μπο­ρεί να δοθεί απο­τε­λε­σμα­τι­κά ο αγώ­νας. Και υπάρ­χει κα­λύ­τε­ρος χώρος για να συ­γκε­ντρω­θεί και να συ­σπει­ρω­θεί η γει­το­νιά από τα ανοι­χτά σχο­λεία; Μόνο έτσι μπο­ρεί να συ­σπει­ρω­θεί και να ορ­γα­νω­θεί η πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας και μόνο έτσι μπο­ρεί να υπάρ­ξει η κρί­σι­μη μάζα για να ξε­μπερ­δέ­ψει μια και καλή με κυ­βέρ­νη­ση και κα­θε­στώς.

Είναι η πρώτη φορά μετά το αυ­θόρ­μη­το παλ­λαϊ­κό κί­νη­μα των πλα­τειών, που είναι στο χέρι μας να το πε­τύ­χου­με. Είναι τόσο ρε­α­λι­στι­κό όσο ποτέ άλ­λο­τε. Και η κοι­νω­νία είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ώριμη παρά ποτέ. Ας μην αφή­σου­με κι αυτή την φορά να μας προ­δώ­σουν πο­λι­τι­κές και συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες. Ας μην αφή­σου­με να εξαρ­γυ­ρώ­σουν για μια ακόμη φορά τη δική μας αγω­νία, απελ­πι­σία και με­θο­δευ­μέ­νη πα­νω­λε­θρία σε δικά τους ψη­φα­λά­κια. Ήρθε η ώρα. Μπο­ρού­με να ξε­μπερ­δέ­ψου­με μια και καλή σε λι­γό­τε­ρο από δυο μήνες, αν με­τα­τρέ­ψου­με τις γει­το­νιές σε κέ­ντρα του αγώνα όλων μας.

Δη­μή­τρης Κα­ζά­κης